მე მქვია გიგა, ვარ 32 წლის, ვმუშაობ მარკეტინგის მენეჯერად კომპანია Avon-ში. ჩემი მეუღლე ლიკა ფსიქოლოგია და გადასარევად ერკვევა ბავშვთა განვითარების სტადიებში. შესაბამისად, ხშირად ვითვალისწინებ მის რჩევებს ჩვენი გოგონას აღზრდისა და მოვლის დროს. 
მე და ლიკა 12 წელიწადზე მეტია ერთად ვართ. ჩვენი ჰობია ერთმანეთისათვის “ცხოველური” მეტსახელების შერჩევა, რომლებიც პერიოდულად იცვლება ხოლმე. რაღაც მომენტში, ჩვენ საუბრებში გაჩნდა პატარა, ცელქი არსება რომელიც, მუდამ ხმაურობდა, ფხაჭუნობდა და არ ისვენებდა, და რომელიც არცერთი ჩვენგანი არ იყო. რადგანაც ქართულ-რუსულის ნაზავით ვსაუბრობთ, სახელიც შესაბამისი მიიღო – მიში (ანუ мышь). როდესაც ნიტას ველოდებოდით და სახელი ჯერ არ გვქონდა შერჩეული (ეს მხოლოდ დაბადების შემდეგ მესამე დღეს მოვახერხეთ), უკვე ვიცოდით რომ ლიკას მუცელში მიში ცხოვრობდა.
11 ივლისი, ორშაბათი
დღეს ჩემი დილაა. ნიტა, რაც 6 თვის გახდა, ახალ რეჟიმზე გადაეწყო – იძინებს 20:00 საათზე, ძილის დროს ჭამს 24:00 საათზე და შემდეგ სისხამ დილით, 06:00 საათზე გვაღვიძებს. თანაც, არც შია და არც ტირის, უბრალოდ ეზარება საწოლში მარტო წრიალი და თანამოაზრეებს ეძებს. ჩვენც რიგ-რიგობით ვდგებით მათან ერთად რომ ვეთამაშობთ, სანამ 8-ის ნახევრისკენ არ მოშივდება და ჭამის დრო არ მოვა.
დღეს მნიშვნელოვანი დილაა – გუშინ ნიტას პირველი სკამი ვუყიდეთ და დღეს მე მიწევს მისი ტესტირება. მიში უკვე რამოდენიმე დღეა რაც დილაობით ჭამს ფაფას, მაგრამ აქამდე მისი კვება სკამის გარეშე ძალიან მოუხერხებელი იყო. 
არც სკამით აღმოჩნდა მთლად მოსახერხებელი – თავიდან ბოლომდე პირსახოცში შეფუთულმა ნიტამ მაინც მოახერხა ყველაფრის გათხუპვნა. შუა ჭამაში დავნებდი და შევწყვიტე მისთვის პირის მოწმენდა. ცოტა ხანს ითმინა, შემდეგ ხელით მოიმშრალა და….მერე პირსახოცით მე გავშრი.
12 ივლისი, სამშაბათი
სამსახურში ცოტა თუ შევყოვნდი. ნიტა უკვე დაძინების პირას ან მძინარე დამხვდება. მთელი დღე ძალიან ვჩქარობდი, რომ მომესწრო მისი დაბანა და დაძინება. საცობებშიც ვძვრებოდი და თან ლიკას ვურეკავდი, – მოიცადეთ, არ აბანავოთ-მეთქი. მაინც მივუსწარი.
როცა ძალიან პატარა იყო, წყალში ისუსებოდა, ჩაფიქრებულ სახეს იღებდა და არც კი ირწეოდა პროცედურის დასრულებამდე. ეხლა წანწალებს, ხელ-ფეხს აქეთ იქეთ იშვერს და გეთამაშება, დაბანას არ გაცლის.
ამდენი აქტივობის შემდეგ, ვერაფრით ვერ დაიძინა, თან ძილის დროც გადაუცდა. თავიდანვე კარგ მუსიკაზე ვაძინებთ, რომ ბავშვობიდანვე შევაჩვიოთ გემოვნებიან მუსიკას.
ყველაზე უფრო შეუყვარდა Baby Pink Floyd – იავნანას სტილში შესრულებული Pink Floyd-ის მელოდიები, მაგრამ თუ არ მაქვს წვდომა რაიმე უწყვეტი რიტმის მქონე მუსიკას ვასმენინებ – უკვე გაიცნო Vampire Weekend, The Smiths, Darkside. აი დღესაც, iPod-ი დაჯდა და Pink Floyd-ის ნაცვლად RHCP-ზე დაეძინა, ჯერჯერბით ეს ბოლო ალბომი ჩემზე უფრო ძალიან მოსწონს.
13 ივლისი, ოთხშაბათი
ნიტას უკვე საკუთარი რეჟიმი აქვს:
06:00-7:00 გაღვიძება, თამაში
07:30 – 8:00 – საუზმე
08:00 – 9:00 – ღიღინი, ღუღუნი, თამაში
09:00 – 09:40 – კვლავ ძილი
09:40 – 11:30 – თამაში, სეირნობა
11:30 – 12:00 – ლანჩი
12:00 – 13:30 – შუადღის წამოგორება
13:30 – 15:30 – თამაში, გართობა, საუბარი
15:30 – 16:00 – სადილი
16:00 – 16:30 – სიესტა
16:30 – 18:30 – კიდევ თამაში
18:30 – 19:30 – ვახშამ-ბანაობა (უცნაური პროცესი, როდესაც საჭმელი და აბაზანა ერთმანეთს ენაცვლება სხვადასხვა თანმიმდევრობით)
19:30 – საბოლოო ძილი
24:00 – მორიგი ჭამა – ამას უკვე რა დავარქვა არ ვიცი – ჭამა ძილშივე.
თუ რეჟიმს მიჰყევი, ფანტასტიურად იქცევა, მაგრამ სადმე თუ აურიე ან აურია, მტერს.
14 ივლისი, ხუთაშაბათი
ლიკა მივლინებაშია, მთელი დღით ბავშვთან დედაჩემი დარჩა. მე საღამოს მივვარდი. ვაბანავე და დავაძინე. პატარა სპილო ჰყავს, რომელსაც ჯიბეში ipod -ი ედება, შეყვარებულობის პერიოდში ლიკამ მე მაჩუქა. თავიდან ნიტასთვის ეს მხოლოდ იავნანას წყარო იყო, მაგრამ ახლა მისი მთავარი მეგობარია. სპილოს ჩახუტების გარეშე ფაქტიურად ვერ იძინებს.
ბავშვის გაუღვიძებლად, ძილში მის გამოცვლაში და საკვების მიცემაში, მალე შავ ქამარს მივიღებ. ამჯერად, თვალები სულ ერთხელ, გამოცვლის ბოლოს გაახილა. საკვების ბოთლი რომ მივეცი, მიღეჭა და უკვე დაძინებული, დიდხანს აცმაცუნებდა.
15 ივლისი, პარასკევი
დღეს დიდი მოგზაურობის დღეა! ლიკას მივლინება დაუმთავრდა და ბორჯომში გველოდება, რომ შაბათ-კვირა იქ გავატაროთ. ყველაზე მეტად გვეშინოდა, რომ ნიტა მოგზაურობებში არ აგვყვებოდა. მანქანით მოგზაურობა გვიყვარს და თითქმის მთელი საქართველო გვაქვს მოვლილი. ასევე, სომხეთი და თურქეთი. 3 თვის რომ იყო აბასთუმანში უპრობლემოდ იმგზავრა, მაგრამ ეხლა უკვე 6 თვისაა და ბევრ რამეზე ჭუჭყუნებს, თუ არ მოეწონა.
მე და ნიტამ ფანტასტიურად ვიმგზავრეთ – მე მუსიკას ვასმენინებდი და პერიოდულად რაღაცებს ვუყვებოდი. მართალია, ის ჩემი მანქანის უკანა სავარძელზე, სპეციალურ სკამში მოკალათებულიყო და ეძინა, მაგრამ ეს საერთოდ არ მიშლიდა.
ჩემდა გასახარად, გორთან ცქმუტუნი დაიწო და მე, სრულიად გამართლებულად, სუპერმარკეტთან გავჩერდი – ხომ უნდა მენახა ბავშვს რა უნდა. სუპერმარკეტში ერთად შევედით, საჭმელიც ვიყიდეთ და ნიტამ 5-6 ახალი ნაცნობი გაიჩინა – პერსონალი და მყიდველები მის ლოყებს შეესივნენ.
მთელი დანარჩენი გზა ეძინა. ლიკამ მითხრა, ბორჯომშიც, ჭამის შემდეგ მალევე ჩაეძინაო. მე არ ვიცი, სანამ ლიკა აჭმევდა, იქვე გავითიშე.
16 ივლისი, შაბათი
ჰო.
აი, რომ ვამბობდი რეჟიმი არ უნდა აერიოს-მეთქი, სწორედ ეს მოხდა.
არადა, რა კარგად იწყებოდა ყველაფერი – გავიღვიძეთ ადრე, კოლექტიურად ვაჭამეთ, ფაფაში სამივე გავითხუპნეთ და პირის მობანვის შემდეგ პარკში სასეირნოდ წავედით.
გოგირდის აუზებამდე გზა შორი აღმოჩნდა. გამზადებული საჭმელი თან არ გვქონდა. სანამ უახლოეს კაფემდე მივედით და ფაფა და რძე მოვუმზადეთ, უკვე ისე ჯღაოდა კაფედანაც გამოვედით, მოგვერიდა. სადღაც, მოშორებით დავაწყნარეთ და ხვეწნა-მუდარით ვაჭამეთ. მას შემდეგ იმ დღის ყოველი ჭამა ტრაგედია იყო.
მხოლოდ დღის ბოლოს, დაქანცულები მივხვდით რომ მიშს მეორე დღეა არ მოუკაკია და ალბათ, ეს აწუხებდა და არ ჭამდა.
არადა კარგი დღეც იყო – მიში პირველად ჩაიყვანეთ მდინარეში და ფეხები ჩავაყოფინეთ – ვერ ვიტყვი რომ მოეწონა მაგრამ დიდადაც არ გაუპროტესტებია.
დაძინების პროცეში, მანქანით ბაკურიანში ამოვყავით თავი. რომ გაიღვიძა, ბარემ,საბაგიროზეც ავიყვანეთ. სიმაღლე რა არის მართალია ჯერ არ იცის, მაგრამ იმდენი ახალი რამის შემხედვარე, თვალებს აქეთ-იქეთ აცეცებდა და პირი სულ დაღებული ჰქონდა. ყველაზე უფრო ალპურ ყვავილებზე გაგიჟდა – პირისკენ მიჰქონდა, მაგრამ დროზე გამოვგლიჯეთ.
17 ივლისი, კვირა
კარგი დღე გაგვითენდა, მოკაკა! რა ვქნა, ბავშვის ამ ასაკში ეს არის ერთ-ერთი ყველაზე სასიხარულო ამბავი და საუბრის მტავარი თემა.
მოკაკა და გაუნათდა თვალები, მთელი დღე კარგ ხასიათზე იყო.
საერთოდ დიალობით, ახალ გამოძინებულზე ყველაზე კარგ ხასიათზეა, ყოველ პატარა რამეზე იცინის. სამუშაო დღეებში ამას ხშირად რომ ვერ ვხედავ, შაბათ -კვირას ვიგროვებ.
დილაობით რომ ვეთამაშები, ყოველ თამშზე ახალ რამეს ვამჩნევ – ან სახის ახალი გამომეტყველება, ან ახალი ხმა რომელსაც გამოსცემს. დღეს ბღაუჭ-ბრაუჭით ვიცნობდით ბალახს და მუცელზე ყოველ ჩაბერვაზე სიცილისგან გორაობდა. საოცარი რამე შევამჩნიე – თუ რაიმე მოსწონს, თავიდან ძალიან მოკრძალებული რეაქცია აქვს და თანდათან ყოველ გამეორებაზე უფრო და უფრო მძაფრად გამოხატავს. აი ახლაც, პირველ ჩაღუტუნებაზე ოდნავ გაეღიმა, მესამის მერე გაიცინა და ბოლოს კისკისებდა გაუჩერებლად.
უკანა გზა ნახევარი დრო ეძინა მაგრამ მერე მობეზრდა, მეც აქ ვარ და მეთამაშეთო. ლიკამ ნახევარი გზა მის გართობაში გაატარა.
შენ ახლა ჩემს წარმოსახვაში ცხოვრობ. ვიცი, არაფერი გესმის, ვერაფერს გრძნობ, მაგრამ მოვა დრო და შენ ამყველაფერს, აი ამას, რასაც ახლა ვწერ და განვიცდი, შენს შვილებთან ერთად წამიკითხავ, ბუხართან მოკალათებულს. მეკი გულჩვილივით ავტირდები. არა! ეს იქნება ჩემი სიხარულის ტრიუმფი. გამახსენდება ჩემი მშობლები, ბებია, ბაბუა, ჩემი მეგობრები, სწორედ ის ხალხი ვინც აქამდე მომაგორა და ისინი ვინც აწი შენზე ისე იზრუნებენ როგორც საკუთარ შვილზე. მანამდე კი… წარმოსახვაში დაგხატავ. იქ სადაც ჯერ დაბადებამდე დაგიდე ბინა. გელოდები და ჩემ განსახორციელებელ “სურვილებს” გიბარებ. დასაწყისიდანვე მუცელში ჩასახლებულს ჩაგაგონებ ყველაფერს, ღმერთს შეგავედრებ და იმაზე მეტს გადმოგცემ, ვიდრე მე მივიღე. ასე გავაგრძელებ მანამ სანამ შენ გვერდით ვიდგები. ვისურვებ იყო, ისეთი როგორიც სინამდვილეში უნდა იყო და არა ისეთი, როგორც მე ვარ, ან დედაშენი იქნება. მინდა ისეთი იყო როგორადაც ბუნება გშობს. არ მინდა მგავდე. მინდა უკეთესი იყო. ჩემზე მეტი იცოდე, ნახო, გაიგო, ჩემზე მეტად ეზიარო ჭეშმარიტებას. მინდა მეტად ჩაწვდე ცხოვრების კანონზომიერებას და დააფასო იგი და კეთილშობილურად გაიაზრო ყოველი ნაბიჯი და ამ ნაბიჯზე სხვები ატარო. მინდა რწმენა გამოძრავებდეს საკუთარი თავის და საკუთარი შეძლების. ეს მოგცემს იმის უნარს და შნოს სხვებსაც დაეხმარო.
შეგრჩეს ეგ კეთილი სახე და ხასიათი, გიყვარდეს მოყვასი, პატივი ეცი შენი ერის წარსულს, გქონდეს მომავლის რწმენა, გეცოდებოდეს გაჭირვებულო, თვითონაც ღირსეული შვილები გაუზარდე ქვეყანას.
8 საათზე მოვიდა სამარშუტო ტაქსი, რომლითაც სკოლაში დადიხარ. შენ ძალიან დიდი ხარ, ნიკოზე, ჩემზე, სამყაროზე უფრო დიდი და ძლიერი. დიდი თვალები გაქვს, პლანეტა დედამიწას ჰგვანან.
მამების ბლოგი 
You must be logged in to post a comment.