მე, მამაჩემი – სალომე ბენიძე

ზოგჯერ, ძალიან იშვიათად, ისეც ხდება, რომ არსად მეჩქარება, სარკესთან ვდგავარ და
საკუთარ თავს ვათვალიერებ. ეს ნაკვთები, ეს ღრმად ჩამჯდარი თვალები, ლაპარაკის დროს ზემოთ გაქცეული ტუჩი, უსწორმასწორო ცხვირი, თმის ფერი, რომელითაც ასე ვამაყობ, ყველაფერი, რასაც ანარეკლი მიჩვენებს, მემკვიდრეობით მერგო. მერგო მამაჩემისგან, რომელიც არ მახსოვს. 

არ მახსოვს, როგორი იყო, როგორ ბრუნდებოდა ქუთაისში სოხუმიდან და როგორ მოჰქონდა თან მანდარინები, ზღვის სურნელი და უზარმაზარი თევზები, რომელსაც მერე (თურმე) თავადვე ამზადებდა. არ მახსოვს, როგორ მომიყვანა ველოსიპედი, რომლის ტარებაც ვერაფრით ვისწავლე, ან როგორ მომიტანა პერანგის გულის ჯიბეში ჩაკეცილი პატარა, კუბოკრული კაბა, რომელიც მოგვიანებით ჩემს ყველა თოჯინას ეცვა. არ მახსოვს, როგორ ზრუნავდა ჩემზე და როგორ მიყვარდა მაშინ, როცა ჩემს გვერდით ცხოვრობდა. ერთად გადაღებული ფოტოც კი არ გვაქვს. მისგან ოთარ ჭილაძის „გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა“ და საკუთარი თავი დამრჩა _ მამის გარეშე, მაგრამ მამის გარეგნობით, გონებით და გულით.

ვისაც არ გამოუცდია, ალბათ ვერასოდეს გაიგებს, რას ნიშნავს, იყო გოგო, უმამო და ერთადერთი, რომელზეც „გვარი გაჩერდა“. ეს შიშია, რომ ერთ დღეს წაიქცევი და გვერდით არავინ გეყოლება, იმ ცხოვრების ნატვრაა, რომლითაც არ გიცხოვრია („მამა რომ ცოცხალი ყოფილიყო…“), ტვირთია, უზარმაზარი პასუხისმგებლობაა, რომელმაც შეიძლება, წელში გაგწყვიტოს და დაგაჩოქოს, ან მუდმივი, შეუჩერებელი წინსვლისკენ გიბიძგოს. რომელს აირჩევ, შენი გადასაწყვეტია. მე, როგორც მამაჩემის გოგოს შეეფერებოდა, მეორე ავირჩიე.
გზაზე, რომელზეც წლებია, მარტო მივაბიჯებ, ხშირად ვხედავ, როგორ მოდის ჩემს გვერდით კაცი, რომელიც მისმენს, რომელსაც ვუყვარვარ, რომელიც ზრუნავს ჩემზე. ეს კაცი მამაჩემია. უხილავი საზღვარი, რომელიც ამქვეყნიურ და იმქვეყნიურ სამყაროებს აშორებს ერთმანეთს, ჩემსა და მას შორის გადის.

ხშირად მიფიქრია, რომ რაც მამა აღარ არის, მისი წილი სიცოცხლეც მე მერგო იმ ყველაფრით, რისი გაკეთებაც თავად ვერ მოასწრო. ახლა მე ორივეს მაგივრად ვცხოვრობ, ორივეს მაგივრად მიყვარს და მიხარია, ორივეს გასაკეთებელს ვაკეთებ, ვწერ, ვმოგზაურობ, ვნერვიულობ. ერთადერთი, ხასიათი ვერაფრით გამოვისწორე, ვერ ვახერხებ, მასავით მშვიდი და კარგი ვიყო, მეგობრებიც ხშირად ჩივიან, რომ დროის გასვლასთან ერთად, სულ უფრო და უფრო ვრთულდები.
და ასეთ დროს, მიუხედავად იმისა, რომ არასოდეს არავის მოუყოლია, როგორ ბრაზობდა მამა (ოჯახური ლეგენდების თანახმად, საერთოდ არ ბრაზობდა), მე ვიცი, რომ არ შეიძლება, ამაშიც არ ვემთხვეოდეთ, რადგან მთელ დედამიწაზე არ მეგულება გოგო, რომელმაც მოახერხა, ისე დამსგავსებოდა მშობელს, როგორც მე ჩემთვის თითქმის უცნობ მამას ვგავარ.

მე ვარ მე.

მე ვარ მამაჩემი.